Babette Degraeve beeldend kunstenaar

Nijmeegse Babette Degraeve kan zich soms hogelijk verbazen over de wereld. Die verbazing geeft ze een vorm, meestal in brons en hout. Een knuffelkonijn dat onaangenaam prikt, of een onverwacht comfortabele stoel van bakstenen: het publiek verbaast zich met haar mee.Niets is wat het lijkt, in de wereld van… Babette Degraeve ‘Ga maar eens zitten’, zegt Babette Degraeve, haar hand op de rugleuning van een stoelobject in haar Nijmeegse atelier. Ze trekt er een gezicht bij van: dat durf je vast niet! De stoel oogt inderdaad niet uitnodigend. De zitting wordt gevormd door een aantal bakstenen op hun kopse kant. Het ziet er Spartaans uit. Wie plaatsneemt, merkt echter tot zijn verbazing dat de stenen meeveren, en dat de zit eigenlijk heel comfortabel is.Degraeve moet hartelijk lachen. ‘Ik werk vaak met tegenstel- lingen tussen wat je denkt te zien, en wat je in werkelijkheid voelt.’ Ze wijst op een lief knuffelkonijn, dat zojuist lijkt te zijn neergeploft op een babyblauw kussentje. Aan alle schattigheid komt snel een einde als je het konijn optilt. Het is gemaakt van hard en loodzwaar brons, en de schijnbaar zachte vacht is in werkelijkheid een laag stekels, die onaangenaam in je handpalmen prikt. ‘Het is niet wat je denkt, dat het is.’ Onwillekeurig krijg je bij het werk van Babette Degraeve associaties met het schilderij van de Belgische surrealist René Magritte, waarop een pijp te zien is plus de tekst: ‘dit is geen pijp’. Misschien is het geen toeval dat Babette Degraeve in Brugge in België geboren is, in een land waarin niets is wat het lijkt, in een land van het vleesgeworden surrealisme. Conceptueel Als kind in Brugge had Degraeve al belangstelling voor beeldende kunst en mocht ze graag tekenstift en verfkwast hanteren.

Sindsdien exposeert Babette Degraeve regelmatig in binnen- en buitenland. Momenteel is haar werk te zien bij Interart in Heeswijk-Dinther. Volgend jaar hoopt ze te exposeren in galerie Pinsart in haar geboorteplaats Brugge. Voor een project in een park in Schiedam bedacht ze een gedachtenwolkje, zwevend boven een parkbank. Zo’n gedachtenwolkje als in een strip- verhaal, maar dan massief en gesloten. Geen gedachte die je meteen kunt aflezen dus. ‘Als iemand op dat parkbankje zit, wat denkt die persoon dan? Niemand weet het. Het zijn misschien wel inspirerende gedachten die de wereld gaan veranderen. Maar voor hetzelfde geld bedenkt iemand hoe hij een ander gaat vermoorden. Dat is zijn vrijheid. Door zo’n gedachtenballon word je geprikkeld om over andermans gedachten na te denken. De gedachtenballon is een thema dat regelmatig terugkeert in mijn werk.’ In 2009 werd wereldwijd het Darwin-jaar gevierd. Volgens Babette Degraeve is Darwins evolutieleer eigenlijk heel simpel. Om dat te verduidelijken, maakte ze voor haar terriër Baziel een tuigje met een hengel waaraan een worst hangt, vlak voor de neus van het dier. Allez, het blijft natuurlijk wel kunst, dus de worst was van brons. En Baziel droeg het tuigje heel officieel tijdens de opening van een expositie. Maar het idee was duidelijk: Baziel volgt altijd de worst, en daarmee zijn instincten. Ook al lukt het hem nooit om de worst echt te pakken te krijgen. Zo is de natuur. Hondenmodevleugelstoel (2009), gestoomd beukenhout en brons, 120x140x80 cmgedachtenballon (2011), gestoomd beukenhout